Telecommunicatiebeleid - Hoofdinhoud

Bron: flickr/Ian Sutton

Het Europese telecommunicatiebeleid is erop gericht de ontwikkeling en verspreiding van nieuwe informatie- en communicatietechnologieën te bevorderen. Voor Europese burgers betekent dit dat de EU initiatieven steunt die het gebruik van deze nieuwe technologieën niet alleen gemakkelijker maken, maar vooral ook voor iedereen betaalbaar houden. De EU houdt zich met name bezig met grensoverschrijdend telecomverkeer. Het beleid voor telecommunicatie maakt deel uit van het Europese beleid ter bevordering van de Informatiemaatschappij.

In het kader van die betaalbaarheid werkt de Europese Commissie sinds de jaren '90 aan de openstelling van de Europese telecommunicatiemarkt. Hierbij richt de Commissie zich naast het waarborgen van de betaalbaarheid ook op de bescherming van persoonsgegevens, de beveiliging van mobiele netwerken en de bestrijding van illegale activiteiten. Het telecommunicatiebeleid is nauw verweven met de digitale interne markt, een van de speerpunten in de toekomstvisie van de Commissie.

Een zichtbaar gevolg van Europees telecommunicatiebeleid is het feit dat EU-burgers sinds 2017 zonder extra kosten mobiel kunnen internetten in een andere EU-lidstaat. Een actuele ontwikkeling is de realisatie van het 5G-netwerk. In november 2018 nam het Europees Parlement een pakket aan dat lidstaten verplicht om supersnel 5G-internet mogelijk te maken. In Nederland is 5G sinds eind 2020 beschikbaar. In december 2022 werden nieuwe richtlijnen voor staatssteun voor breedbandnetwerken aangenomen. Hiermee kunnen lidstaten gerichter investeren in hun breedbandnetwerken. De Europese regelgeving op dit gebied komt voort uit de zogenaamde Digitale Agenda.

Monopolies afgebroken

Eén van de meest in het oog springende ontwikkelingen op het terrein van het Telecommunicatiebeleid was de openstelling van de Europese telecommunicatiemarkt in de jaren '90 van de twintigste eeuw. Het beleid is er sindsdien op gericht om één Europese telecommunicatiemarkt tot stand te brengen, waarvan zowel telecombedrijven als consumenten profiteren.

Het telecompakket van 1998

In 1998 werden de telecommunicatiemarkten in de verschillende Europese lidstaten geliberaliseerd. Om alles in goede banen te leiden werd in 2002 een Telecompakket - een pakket van Europese regels en wetten - afgekondigd. In dit pakket stonden vijf punten centraal: vrije markttoegang voor telecommunicatiebedrijven in heel Europa, onderlinge afstemming van de verschillende netwerken, harmonisatie van technische standaarden, bescherming van consumentenrechten, toezicht op nationaal niveau op de telecommunicatiemarkt

Meer concurrentie vanaf 2006

Na 2002 bleek dat de uitwerking van het Telecompakket te wensen overliet. De Raad van telecom-ministers vroeg bijvoorbeeld in 2006 om meer concurrentie in de sector. De Commissie heeft sindsdien diverse voorstellen gedaan om meer marktwerking te bewerkstelligen.

Hervorming in 2018

Het Europees Parlement en de Raad namen in 2018 het Europees wetboek voor elektronische communicatie aan. Hierin wordt het Europese regelgevingskader gemoderniseerd. Dit gaat onder andere om het versterken van concurrentie, het harmoniseren van de regelgeving, een gelijk speelveld en bescherming van de consumenten. Daarnaast moeten eerlijke tarieven en een divers aanbod van internet- en telefoniediensten mogelijk worden gemaakt.

De EU is op dit beleidsterrein constant in ontwikkeling. Onderstaand overzicht bevat voor u geselecteerde belangrijke recente, lopende Brusselse dossiers. Deze dossiers bevatten een compleet overzicht van documenten, stappen in het wetgevingsproces, data en gerelateerde wetgeving.

Benieuwd naar andere dossiers of interesse in het volgen van de ontwikkelingen op dit gebied? Bezoek de EU Monitor voor de mogelijkheden.

Bij de besluitvorming op dit beleidsterrein spelen de Europese Commissie, de Raad en het Europees Parlement een rol. De besluitvorming verloopt volgens de gewone wetgevingsprocedure.

Invloed nationale parlementen

Het Nederlandse parlement heeft ook een rol in de totstandkoming van Europees beleid. Dat kan formeel op twee manieren. Ten eerste controleert de Staten-Generaal de minister of staatssecretaris die naar de Raad van de Europese Unie gaat om over het onderwerp te praten. Nationale parlementen van de lidstaten kunnen binnen acht weken nadat de Europese Commissie een voorstel heeft bekendgemaakt, laten weten dat de Europese Unie zich niet met het onderwerp zou moeten bezighouden.

Vanuit het Nederlandse parlement zijn bij dit beleidsterrein betrokken:

Betrokken bij wetgeving en uitvoering

Europese Unie

Algemeen overzicht EU

Factsheet Europees Parlement

Wetgevingsoverzicht

Statistiek

Terug naar boven